Տղաս ինձ հետ խոսելուց հետո մոռացել էր անջատել հեռախոսը ու լսեցի, թե ինչեր է խոսում հարսս իմ մասին․․․Ուղղակի շոկի մեջ եմ ու այդ ամենը լսում էր իմ հարազատ որդին։Տխուր է, երբ երեխաներդ գալիս են քեզ մոտ միայն այն ժամանակ, երբ ինչ-որ բանի կարիք ունեն։ Երբ նրանք ինձանից ոչ մի բանի կարիք չունեին, նրանք ամբողջովին մո ռացել էին ինձ:
Հիմա ես 70 տարեկան եմ և միակ տղաս՝ Պետրոսը, շուտ ամուսնացավ, շինարարական ինստիտուտն ավարտելուց անմիջապես հետո: Նրա կինը դարձավ իր համադասարանցի Լիանան։Նա գեղեցիկ աղջիկ է, բայց բնավորությունը լավը չէ։ Նա մի քիչ եսասեր է: Նրա համ ար կարևոր չէ, թե ով օգնեց, ինչու օգնեց, կարևոր է միայն, որ ամեն ինչ լավ լինի իր համար:Ամուսինս այն ժամանակ բարձր պաշտոն էր զբաղեցնում շինարարական ընկերությունում, որը զբաղվում էր մարզերում մայրուղային գազատարների կառուցմամբ և բավական ին ազդեցիկ մարդ էր։
Մեր տղան, սակայն,առանձնահատուկ ուսման եռանդով աչքի չէր ընկնում ։Հետևաբար,հոգատար հոր հովանավորությամբ նա սկզբում ընդունվեց այս ընկերությունում որպես պարզապես մասնագետ,իսկ մեկ տարի անց,երբ ամուսնացավ, հայրը հոգաց,որ նրա պաշտոնը բարձրացնեն: Երբ տղաս ու հարսս ամուսնացան, ամուսինս հարսիս համար էլ աշխատանք գտավ: Ժամանակն անցավ և Պետրոսն ու
Լիանան, մի քանի տարի աշխատելուց հետո, որոշեցին ապառիկ բնակարան գնել:
Մենք նրանց այդ հարցում նույնպես օգնեցինք և ապառիկի կեսը վճարեցինք:Տղաս ու հարսս երբեք գումար չէին տնտեսում: Մի քանի տարի հետո ամուսինս մա հացավ։Ես շատ ծանր տար:Պետրոսը նույնպես,բայց հիմնականում այն պատճառով,որ զրկվեց հորփողերից: հարսս ամուսնուս հո ւղարկավորությանը չեկավ, ասաց, որ հի վանդ է: Ամուսնուս մ ահից հետո առ ողջությունս վատացավ և ես պետք է հետազոտվեի։Նախկինում ամուսինս ինձ տանում էր կլ ինիկա, իսկ հիմա ո՞ւմ վրա կարող եմ հույսս դնել:Ես զանգեցի որդուս.
-Տղա՛ս, ես ինքս չեմ կարող գնալ կլի նիկա, արի և օգնիր ինձ: Որդիս, թեև դժ կամությամբ, մի օր եկավ, օգնեց ։ Կլ ինիկայում հաջորդ
ամսվա համար նախատեսվեց հերթական հանդիպում։Ես դարձյալ որդուս նախօրոք ասացի նշանակված ժամի մասին,բայց այս ան-
գամ նա հրա ժարվեց.
-Չեմ կարող, մայրի՛կ, այդ օրը պետք է աշխատեմ։ Հեռախոսով խոսակցությունն ավարտվեց, բայց բջջային հեռախոսով կապը, ըստ եր ևույթին, չընդհատվեց և հեռախոսով լսվում էր այն ամենը, ինչ կատարվում էր որդուս բնակարանում:
Հարսս հարցրեց նրան, թե արդյոք ես հավատացի.
-Կարծես այո,- անվստահ պատասխանեց որդիս,- խա բելն այնքան էլ լավ չէ, բայց ես չեմ ուզում հասնել այնտեղ, հոգնել եմ, ավելի լավ է տանը պառկեմ, ֆիլմ նայեմ:
-Իսկ ինչու օգնես նրան,- ասաց կինը որդուս,- ինքն էլ երևի փող ունի, բայց քեզ անհա նգստացնում է, չի հասկանում, որ աշխատում
ենք, հոգնում ենք: Մենք հոգ ենք տանում մեր մասին, մեզ ոչ ոք չի օգնում: Նա ինքը կհասնի կլ ինիկա:
Չեմ կարող արտահայտել, թե որքան տխուր էր սի րտս այն ժամանակ։Որոշ ժամանակ անց, որդիս զանգահարեց և գումար խնդրեց: Նր ան և կնոջը հեռացրել էին աշխատանքից: Ես նրան մե րժեցի, բայց հետո եկավ հարսս, ում ես ասացի, որ լսել եմ իրենց տխմար խոսակ ցությունը: Նրանք ներ ողություն խնդրեցի:
Ես որդուս գումար տվեցի, քանի որ, այնուամենայնիվ, իմ որդին է: Հիմա նրանք ցածր աշխատավարձով են աշխատում: Նրանք այս դե պքից հետո հիշում են ինձ ու զանգահարում են հաճախ: Սակայն վատ է, որ երեխաները ծնողներին միայն նմանատիպ դեպքերից հետո և օգնության կարիք ունենալու դեպքում են զանգահարում:
Նյութի աղբյուր