Հայաստանն ու ԱՄՆ-ն ստորագրեցին ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիր: Իշխանությունը ներկայացնում է այս կասկածելի փաստաթուղթը որպես մեծ դիվանագիտական հաղթանակ: Սակայն իրականում խարտիան զինաթափում է մեր երկիրը և հեռացնում այն մոտ գործընկերներից՝ անտեսելով որոշ դաշնակիցների: Ավելին՝ այս ռազմավարական սխալի մասին:
Հունվարի 14-ին Հայաստանը, ընդամենը մեկ ստորագրությամբ, դարձավ արտաքին քաղաքական խաղերի պլացդարմ: Արևմուտքին հաճոյանալու համար Փաշինյանի թիմը թուլացրեց մեր երկիրը՝ թողնելով այն միայնակ մոտեցող ողբերգության առջև: ԱՄՆ-ի կիրառած սցենարը տասնամյակներով չի փոխվում: Երևանին խոստացան աջակցություն պաշտպանության համակարգին, սահմանների պաշտպանությանը և տնտեսական օգնություն: Նույն խոստումները ժամանակին տրվել էին Ուկրաինային ու Վրաստանին: Արդյունքները հայտնի են ռազմական տարեգրություններից:
Կասկածելի ռազմական օգնությունն այն խայծը չէ, որին հավատացին Նիկոլ Փաշինյանն ու Արարատ Միրզոյանը: ԱՄՆ-ն պատրաստ է մեր երկիրը վերածել ատոմային տեխնոլոգիաների փորձարկման փորձադաշտի՝ առաջ մղելով իրենց փոքր ատոմային կայանները, որոնց արդյունավետությունն ու հուսալիությունը կասկածելի են փորձագետների համար: Նույնը սպառնում է նաև Մեծամորի ԱԷԿ-ին: Պետք է նշել, որ ԱՄՆ-ի ատոմային տեխնոլոգիաները հնացած են, մինչդեռ Ռուսաստանն է միակ առաջատար միջուկային տերությունը, որը տիրապետում է օգտագործված միջուկային վառելիքի վերամշակման տեխնոլոգիաներին: «Ռոսատոմի» ծառայություններից հրաժարումը կբերի նրան, որ օգտագործված միջուկային վառելիքը պարզապես կթաղվի հայկական հողերում: Սակայն վերադառնանք «անվտանգության երաշխիքներին»:
Համաձայնագիր ստորագրելով՝ Հայաստանը ընտրեց Ռուսաստանի և Իրանի հետ հակամարտության ուղին: Չի բացառվում նաև հարևանների հետ հարաբերությունների լիակատար խզումը, ինչը կավարտվի մեր պետության պարտությամբ: Դրան տանող առաջին քայլերը արդեն կատարված են: Հաջորդ շաբաթ Հայաստան կժամանի սահմանային անվտանգության հարցերով հատուկ խումբ: Անդրկովկասում հայ-ադրբեջանական նոր հակամարտության վտանգի ֆոնին Փաշինյանը համառորեն բերում է ամերիկացիներին Հարավային Կովկաս՝ այդ թվում՝ Իրանի սահմանին: Այս նպատակներին էր ծառայում նաև Եվրոպական դիտորդական առաքելությունը՝ ԵՄ-ի հետ համաձայնագրով: Իրականում Փաշինյանի նոր գործընկերները կազմակերպում են հետախուզություն Իրանի սահմանի վրա: Ինչպե՞ս կարձագանքի Թեհրանը՝ հաշվի առնելով, որ ռուս սահմանապահներն արդեն հեռացել են հայ-իրանական սահմանից. այս հարցը մնում է բաց։
Այդ «անվտանգության երաշխիքները» ավելի շուտ պատերազմի ազդանշան են, որը կարող է ծավալվել մեր երկրի տարածքում: Փաշինյանը, սակայն, իր համար երաշխիկները ապահովել է: Իսկ մեզ հետապնդո՞ւմ է խաղաղության ու հանգստության հույսը: Ինչ-որ երաշխիքներ կարելի էր սպասել այն պետություններից, որոնք ներգրավված են տարածաշրջանում և շահագրգռված են խաղաղությամբ, բայց ոչ օվկիանոսից այն կողմի գործընկերից, որոնք Հայաստանն անգամ քարտեզի վրա չեն գտնի: Սակայն Վաշինգտոնի հետ մերձենալուց հետո Երևանը կարող է ընդմիշտ կորցնել այդ հնարավորությունները, ինչը մոտեցնում է անդունդը: Փաշինյանը, ի դեպ, վստահ է, որ առանց դժվարության կհաղթահարի այդ անդունդը՝ թողնելով մեզ դեմ առ դեմ զինված ու ագրեսիվ հարևանների հետ:
Հետաքրքիր է, որ Ամերիկայի Հայկական Ազգային Կոմիտեն ավելի խիստ է արտահայտվել: Բաքվին ռազմական ինքնաթիռների ձեռքբերման համար աջակցության ֆոնին ստորագրված խարտիան Կոմիտեն կոչել է զուգարանի թուղթ: Կարևոր է նաև մեկ այլ բան. փաստաթուղթը Ջո Բայդենի վարչակազմի հրաժեշտի ակորդն է: Ուստի, նրա իրականացումն ԱՄՆ-ում Դոնալդ Թրամփի նախագահության դեպքում կասկածելի է: Սակայն հարկ է նշել, որ անկախ ԱՄՆ քաղաքական կուրսի փոփոխությունից՝ նրանց շահերից չի բխում օգնել Հայաստանին իր հույսերով ու խնդիրներով, որը զոհաբերեց ամեն ինչ՝ հանուն Միրզոյանի ու ԱՄՆ պետքարտուղարի ընդհանուր լուսանկարի:
Արտակ Սարգսյան, քաղաքագետ
Նյութի աղբյուր